Chopin – Walce [B] i inne utwory

Opis

Walce [B] i inne utwory

Kolejny album Serii B poświęcony Walcom zawiera nie tylko dziewięć utworów gatunku wydanych po śmierci kom pozy tora. Ich krótki czas trwania stworzył okazję do repertuarowego uzupełnienia fonograficznego cyklu Wydania Narodowego o utwory w nim jeszcze nieobecne – Impromptu cis-moll WN 46 z tomu Różnych utworów oraz Andante spianato i Polonez Es-dur op. 22 w wersji na jeden fortepian. Obok wymienionych kompozycji znalazły się w albumie także wybrane przez artystę wykonawcę Walce; a-moll op. 34 nr 2 oraz Des-dur i cis-moll z opusu 64.

Walce należą do tych utworów Chopina, które są najczęściej wydawane i najbardziej popularne.[…] Chopinowski walc sięga do wielu wzorów. Najwcześniej do tradycji walca zadomowionego w kraju. Rzec można, że pokolenie Chopina „wzrastało” w rytmie wiedeńskiego walca w ojczystym wydaniu. Specyfikę tego wydania; popularnego wówczas tańca zwanego walcerkiem, charakteryzuje częste stosowanie rytmów lendlera, obok rytmiki oberka i mazurka. Z walcem popularnym, miejskim, dworskim, grywanym na balach i spotkaniach towarzyskich Chopina stykał się często i bezpośrednio. Nie obca mu była również tradycja austriacko-wiedeńską.[…]. Chopin podzielił swoje walce na dwa odrębne nurty: towarzyski i koncertowy. Wszystkie utwory wydane po śmierci kompozytora należą do nurtu towarzyskiego, co bynajmniej nie deprecjonuje ich wartości, tym bardziej, że granice pomiędzy obu nurtami często ulegają zatarciu.

Pierwsze pięć utworów zarejestrowanych w albumie pochodzi z okresu warszawskiego, pozostałe cztery powstały w Paryżu. Walce warszawskie pochodzą z roku 1829 [ lata powstania kompozycji podajemy za redakcją Wydania Narodowego]. Walce E-dur WN 18 i As-dur WN 28 – pierwsze próby zmierzenia się z konwencją formy tańca z wyodrębnionym triem – reprezentują muzykę użytkową ukształtowaną przez wspomniany model polski (Walc As-dur zwłaszcza). Trzy walce następne napisane w kraju, ale z pewnością już po pierwszej wizycie w Wiedniu (1829), ujawniają indywidualny chopinowski rys stylistyczny. Część środkowa Walca h-moll WN 19, podobnie jak trio Walca Des-dur WN 20 zapowiadają dojrzałą lirykę walców paryskich. W zestawie omawianych utworów wyróżnia się Walc e-moll WN 29 z 1830 roku, jeden z najświetniejszych przejawów chopinowskiej inwencji tego okresu. Jest to pierwszy walc typu koncertowego z introdukcją i kodą, pełen pianistycznego blasku i rozmachu. Za jego wirtuozowską fasadą kryje się ekspresja o zdecydowanie romantycznym charakterze. Właściwie jest to walc – ballada, z tematem sugerującym jakąś barwną poetycką opowieść; swoista antycypacja późniejszych poematów tanecznych. Według niektórych znawców utwór pozostawił daleko w tyle efektowną stylizację walca w Zaproszeniu do tańca Webera.

Marek Wieroński