Chopin – Walce i inne utwory

Chopin – Walce i inne utwory
Nr kat. CDB008
Płyta: CD-AUDIO


Wykonawca:
Wojciech Świtała – fortepian


Zawartość płyty:

1. Walc Es-dur op. 18 – 5’21”

Walce op.34
2. Nr 1 As-dur – 5’08”
3. nr 2 a-moll – 4’39”
4. nr 3 F-dur – 2’05”
5. Walc As-dur op. 42 – 3’47”

Walce op.64
6. Nr 1 Des-dur – 1’46”
7. nr 2 cis-moll – 3’13”
8. nr 3 As-dur – 3’03”
9. Bolero op. 19 – 7’14”
10. Tarantela op. 43 – 3’08”
11. Barkarola op. 60 – 8’03”

Total time – 48’27”


Nagrody:


Posłuchaj fragmentu

42.99Dodaj do koszyka


© ℗ 1998 Bearton

Walce i inne utwory

Walce należą do tych chopinowskich utworów, które od momentu powstania cieszą się olbrzymią popularnością. Reprezentują nurt twórczości łączący salonową czy też populistyczną estetykę z artyzmem naznaczonym piętnem chopinowskiego geniuszu. Umieszczone w albumie utwory powstały w latach 1833-1847. Z reguły określa się je jako poematy taneczne, które zdają się być ledwie szkicem, lub pretekstem walca użytkowego rozwijanym w formę niezależną od jakichkolwiek wzorów i funkcji użytkowej. Wywodząc się ze stylizowanego pierwowzoru Karla Marii Webera odznaczają się poszerzeniem jego rozmiarów. Wprowadzenie wstępu i kody organicznie związanych z częścią główną idzie w parze z wirtuozowskim charakterem i zastąpieniem szeregowania odcinków oraz ich powtórzeń – całościowym potraktowaniem kompozycji. Omawiane utwory posiadają dwie zasadnicze odmiany. Z fanfarowym wstępem, kulminacją i wirującym zakończeniem (Es-dur z op. 12, As-dur i F-dur z op. 34), lub też z rozwijanym początkiem, kulminacją i końcowym wygaszaniem (a-moll z op. 34). To rozróżnienie należy uzupełnić innym podziałem. Wzorem kantylenowym (typ valse lente) będącym w twórczości Chopina jakby odrębną miniaturą liryczną (a-moll z op. 34, cis-moll z op. 64) utrzymaną w tonacjach molowych i wzorem wirtuozowskim z reguły w tonacjach durowych. Walce dedykowane damom salonowego paryskiego świata powstały z inspiracji określonego środowiska asymilując jakby jego koloryt i urokliwe piętno. Ich opis nie byłby zatem pełny bez określeń, które w dużym stopniu ten koloryt charakteryzują takich jak: lotność, pęd, wir, wzmożenie ruchu, brillant, erotyzm, arystokratyczność od pierwszej do ostatniej nuty (Schuman), urzeczenie sztucznymi rajami (Iwaszkiewicz), wprowadzeniem w inny świat (Chomiński).

Zarejestrowane w albumie stylizacje tańców śródziemnomorskich należą do kompozycji w twórczości Chopina incydentalnych. Bolero napisane w 1833 r. jest kompozycja efektowną i pełną tanecznego temperamentu, o zestawieniu krańcowo różnych środków. Hiszpański koloryt bezkolizyjnie koresponduje z elementami poloneza i mazurka.

Wojciech Świtała

Wojciech Świtała

Mimo, iż Chopin nie był zadowolony z włoskiej Taranteli napisanej w 1841 r. (… mam nadzieję, ze nic gorszego tak prędko nie napiszę), ta quasi-wariacja na temat Taranteli Rossiniego jest kompozycją oryginalną i pod wieloma względami frapującą. Mono-rytmiczny przebieg oparty od początku do końca na jednym modelu rytmicznym nasycony jest żywiołową energią. W odróżnieniu od wesołości i prostoty popularnego pierwowzoru Tarantela Chopina eksponuje wyraz osobliwego dramatyzmu i gorączkowej euforii. Zaznacza go pikanteria brzmienia i oryginalność harmonicznych połączeń sugestywnie akcentowana na tle prostego planu tonalnego.

Barkarola Fis-dur należy do niewątpliwych arcydzieł. Związana z erotyczną kategorią wyrazu wpisuje się w tradycje włoskiej gondoliery (Rossini, Donizzetti) z metrum 12/8 i manierą ornamentalnej melodii w tercjach. Zaliczana jest do formy nokturnowej, która łączy budowę repryzową poszerzoną w tym wypadku o niezwykłą w wyrazie kodę – z techniką ostinatową i wariacyjną. Eksponując wielki dynamizm wsparty fakturą pełnego brzmienia kontrastowany statycznością ruchu w miejscu Barkarola stała się przedmiotem wielu inspiracji.

Marek Wieroński

Płyty nagrane przez BeArTon